Story behind my short hair

Vandaag ga ik een heel persoonlijk verhaal met je delen. Zoals je afgelopen dinsdag al hebt kunnen lezen in een verslag van mijn herfstvakantie, heb ik mijn haar afgeknipt. In dit artikel ga ik je uitleggen waarom. Enjoy!

Waarschijnlijk heb ik er veel over te vertellen, dus laten we lekker beginnen.

Donatie

Toen ik bekend maakte dat ik mijn haar af ging knippen, kwam bijna vanzelfsprekend de vraag: “Wauw, ga je het doneren?” Ik heb hier wel over nagedacht, maar met mijn geverfde haar (ja, ik verf het hihi) is dit nog niet zo makkelijk. Het wordt doordat het geverfd is niet zo makkelijk aangenomen. Ik heb dus besloten het NIET te doneren.
Misschien zul je dit raar vinden, maar ik niet. Ik heb binnen mijn gezin al te maken met kanker en dat vind ik momenteel wel genoeg. Wij (als gezin) krijgen hierdoor veel te verduren en ik wil er niet steeds mee geconfronteerd worden als ik in de spiegel kijk. Ik wil voorkomen dat als ik in de spiegel kijk, ik er steeds weer aan moet denken.

Ik zie doneren op zich als iets heel goeds, ik ben er zeker niet negatief over. Begrijp me zeker niet verkeerd! Ik vind het alleen gewoon niks voor mij. Dit is puur MIJN mening, dat wil ik graag even duidelijk hebben.
In feite heb ik het alleen wel gedoneerd, maar niet voor kanker. Voor mijn eigen, ontzettend persoonlijke doel.

Eerste stap

Door mijn haar af te knippen heb ik de eerste stap richting mijn eigen, persoonlijke doel gezet. Hier ben ik ontzettend trots op. Dit moest ik gewoon doen, als ik het niet nu zou doen, zou het nooit gebeuren. Want zo ben ik hihi. Dit doel is om te leren loslaten. Dit is iets waar ik momenteel heel erg mee in de weg zit. Ik kan dingen niet loslaten, ik wil alles doen. En nog eens perfect ook. Door mijn haar af te knippen heb ik de eerste stap richting loslaten gezet. In dit geval ook nog eens vrij letterlijk, ik heb mijn haar losgelaten.

Perfectionistisch

De reden waarom ik moet leren loslaten is dat ik TE perfectionistisch ben. Nu denk je misschien: “Ja, en?!” Ik ben van mening dat perfectionisme een van mijn sterkste kanten is, maar het gaat fout zodra het je tegenwerkt. En dat doet het momenteel dus.. Op meerdere fronten; Op school, bij hoe ik me voel, bij wat ik wil, bij mijn gezin, in vriendschappen. Eigenlijk overal. Ik wil teveel en ik wil dat het perfect is.
Als het dan niet perfect is, heb je voor je gevoel gefaald. Want je hebt een fout gemaakt, iets wat je dagelijks probeert te voorkomen. Misschien klinkt dit allemaal heel gek, maar het is wel wat ik voel. Iets wat ik iedere dag weer doormaak.
ik wil zeker niet zielig gevonden worden hierdoor, maar ik moet het gewoon even kwijt. En dit leek mij de juiste manier.

Ik moet dingen dus leren los te laten en ik moet leren om de grenzen binnen mijn perfectionisme te herkennen. Dan kan ik mezelf op tijd tot een halt roepen, zodat het me niet nog eens in de weg gaat zitten. Gelukkig heb ik heel veel lieve mensen om me heen. Ook bloggen helpt me om dingen kwijt te kunnen. Zoals nu, ik wilde dit heel graag schrijven. Ik vind het wel eng, maar voor mezelf moet het gewoon. Alleen dan kan ik het loslaten.

Meer persoonlijke verhalen?

Ik vind het heel fijn dat ik dit nu kwijt ben, dat ik dit aan jullie kon vertellen. Nogmaals, ik wil geen medelijden wekken. Ik wil het er gewoon eens over kunnen hebben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het in ieder geval heel erg fijn vond om dit te kunnen vertellen. Ik hoop dat jullie het fijn/leuk vinden om dit te kunnen lezen en zo een sneak peak uit mijn hoofd kunnen krijgen. Ik zou graag vaker dit soort persoonlijke dingen schrijven, maar ik weet niet of jullie dit iets vinden. Please let me know!

Dit was ongeveer wel wat ik kwijt wilde hihi. Sorry als het heel erg onsamenhangend geschreven is, ik schrijf dit ook een beetje in een gekke bui.. Dus laat me alsjeblieft weten of je het leuk vind om vaker dit soort dingen te lezen.

Liefs, Daphne

Q: Vind jij jezelf perfectionistisch?

Volg je me al op social media? Facebook – Twitter – Instagram – Pinterest – Bloglovin’